Category: Uncategorized

Sven Hulleman van Stichting Restschuld Eerlijk Delen is helemaal klaar met het parasiterende bankenkartel! Hij lanceert zijn alternatieve waardesysteem met veel toeters en bellen op Prinsjesdag 2017.

Gaat deze ‘Gulden’ een serieus alternatief zijn voor de Euro? Hulleman introduceert een alternatief waardesysteem voor de Euro met als doel om mensen die in de armoedeval gelopen zijn een perspectief te bieden. Wat is de basis van dit initiatief en hoe werkt het? Sven Hulleman legt het uit.

WeAreChange.nl hield direct na publicatie van de afwijzing van het herzieningsverzoek van de zaak Baybasin een telefonisch interview met advocate Adèle van der Plas. Advocaat-Generaal bij de Hoge Raad, Diederik Aben kwam op 4 juli 2017 met zijn conclusie die meer dan 1700 pagina’s in beslag neemt. Hierin is onder andere te lezen dat de deskundigen Hans van de Ven en Ton Derksen door Aben niet als deskundigen worden erkent. Hetzelfde gaat op voor de bijdragen van TNO en PWC. In hoeverre kan men nog spreken van een zuiver juridisch proces?

Zo reageerde Peter R. de Vries op 4 juli 2017, en wij op Peter R. de Vries:

“Ik ken geen P. Aalbersberg”

Dat is het stuitende verweer van de Amsterdamse korpschef toen we hem confronteerden met onze nieuwe bewijzen van zijn betrokkenheid binnen het Demmink dossier. Een ‘MustSee’ voor betrokken burgers die kritisch dit decennia lang slepende schandaal rondom kindermisbruik, klassenjustitie en de vermolmde rechtstaat volgen.

Zie je dit bij de NPO? Precies! Delen dus!

WeAreChange.NL onderzocht de rol van de huidige korpschef van Amsterdam Pieter-Jaap Aalbersberg tijdens het Rolodex onderzoek. Hij blijkt als hoofd (CRI) dienst Recherche informatie dichter bij het vuur te zijn geweest dan dat hij zelf laat blijken.
Leen de Kooter, een betrokken rechercheur, getuigde onder ede in 2014 dat Aalbersberg had gereageerd met: “maar dat is onze baas!”, op de aanvraag voor een observatieteam om Demmink te laten onderzoeken. In 1997, tijdens het Rolodex onderzoek, maakte de divisie Centrale recherche Informatie (CRI) deel uit van het Korps landelijke politiediensten (KLPD).
Korpschef Aalbersberg was tot 1996 hoofd van de (CRI) dienst Bijzondere recherchezaken. Hij zegt hierna een andere functie te hebben gekregen waarin hij geen rol meer speelde in het verloop van het onderzoek. Maar uit de gevonden stukken komt een ander beeld naar voren….

voor meer informatie:
https://zoek.officielebekendmakingen….
https://www.burojansen.nl/traa/korps-…

“Ik ga wel voor de waarheid in deze…”

De waarheid boven tafel krijgen; dat is de inzet van strafpleiter Adèle van der Plas. Op 30 juni zal zij achter gesloten deuren niet alleen de verdediging van Demmink tegenover haar vinden maar evengoed het Openbaar Ministerie. Volgens Adèle heeft de politieke druk ervoor gezorgd dat het OM haar onafhankelijke positie heeft verloren en structureel heeft gefaald. Wil je weten waarom de zitting achter gesloten deuren plaatsvindt en hoe de zaak zich gaat ontwikkelen? Kijk dan dit indringende interview!

WeAreChange.NL sprak in de aanloop van de sepotzitting van voormalig Secretaris Generaal van Justitie Joris Demmink met strafpleiter Adèle van der Plas. Zij treedt sinds 2008 op als advocaat namens de twee klagers die Joris Demmink betichten van seksueel misbruik. Meer dan drie jaar geleden gaf het hof in Arnhem opdracht aan het OM om strafvervolging te onderzoeken. Maar het OM faalde om bewijs uit Turkije voldoende te onderzoeken aangezien ze geen medewerking kregen van de autoriteiten. Als gevolg hiervan acht het OM de zaak Demmink als afgedaan. Van der Plas startte een Artikel 12 procedure maar werd stelselmatig tegengewerkt door het OM. Volgens Van der Plas is er voldoende bewijs geleverd om Demmink te vervolgen. Dit gesprek is onderdeel van een drieluik over de slotfase van de zaak Demmink die plaats gaat vinden op 30 juni 2017.

Zie jij dit bij de NPO? Precies! Delen dus!

Bovenstaand interview met Adèle van der Plas wordt door Twitter/Youtube gezien als “sensitive content”, zoals te zien hieronder. Toch opmerkelijk:

Op 30 juni oordeelt het Hof van Arnhem (achter gesloten deuren!) of het strafrechtelijk onderzoek naar Joris Demmink gestaakt kan worden. Het zoveelste hoofdstuk van een politiek proces waar de top van Justitie in verwikkeld is. Wij interviewden Hans van de Ven, oud-MID(Militaire Inlichtingen Dienst)’er en autoriteit op het vlak van signaalanalyse en afluistertechnieken.

In het boek ‘De Baybasin Taps’ presenteert Ton Derksen de bewijzen van manipulatie die worden aangetoond door Van de Ven. Volgens Van de Ven is er sprake van een ‘politiek proces’, waarbij de Nederlandse justitie zich voor het karretje heeft laten spannen van ‘krachten’ in Turkije. Binnen dit kader is ook de rol van ex-secretaris generaal van Justitie, Joris Demmink aan de orde. Op basis van een interne notitie van het Nederlandse Ministerie van Justitie werd op 15 juli 1997 vermeld dat op dat moment ”de zaak Baybasin gebruikt kan worden als drukmiddel teneinde in een andere zaak iets van de Turkse autoriteiten gedaan te krijgen.” Joris Demmink is op dat moment betrokken bij de besluitvorming en speelt vanaf dat moment een formele en volgens velen beslissende rol in het verloop van dit proces. Van de Ven Hij vertelt over het vermeende zwartboek van Demmink en zijn persoonlijke ervaringen met Demmink. Van de Ven schetst op een heldere wijze de kaders van het politieke Baybasin proces.

On the Saturday of Bilderberg 2016 WeAreChange.NL had the rare opportunity to film Bilderbergers ‘in their natural habitat’. During a group tour of the Semperoper in Dresden they went outside on the balkony facing the riverside in full view of our camera! Four of these Bilderbergers also attended Bilderberg 2017 in Chantilly Virginia, USA.
Let’s introduce these four Bilderbergers on the Saturday of Bilderberg 2017:
Federspiel, Ulrik (DNK), Group Executive, Haldor Topsøe Holding A/S (fracking)
Baverez, Nicolas (FRA), Partner, Gibson, Dunn & Crutcher (Eurotunnel)
Agius, Marcus (GBR), Chairman, PA Consulting Group (Barclays)
Schmidt, Eric E. (USA), Executive Chairman, Alphabet Inc. (Google)

Column
De Noord-Europese landen zijn nu ook eindelijk aan de beurt, er komt namelijk een enorme economische, sociale, en politieke meltdown aan. De macht van de bestuurlijke elite neemt groteske vormen aan die echter angstvallig achter de schermen wordt gehouden door de MSM. Het ‘bankenprobleem’ dat ons op middellange termijn de kop gaat kosten wordt compleet doodgezwegen in de media. Geen woord bij Jinek, DWDD, Tan of Pauw. Geen opening door de journaals. Nada, nakko, niks. En de burger, jij dus, die vindt het al snel te moeilijk, niet sexy genoeg, men heeft het liever over de de pies van Paay dan over de economische golden shower die onophoudelijk op onze hoofden klettert.

Afgelopen maand werd bekend dat de EBA (European Banking Authority) onder leiding van een Italiaan: Andrea Enria, het ESM (Europees Stabiliteitsmechanisme) in te zetten voor de vorming van een zogenaamde ‘Bad Bank’. Dat is een bank waarin alle slechte leningen zullen worden ondergebracht. Dat zijn leningen waarop tenminste negentig dagen geen rente op is betaald. Italië alleen is al goed voor ruim 250 miljard aan slechte leningen. Frankrijk heeft voor 160 miljard lege hulzen in de uitverkoop. En wat gaat er dan gebeuren met deze ‘Bad Bank’ en met haar miljarden aan foute leningen?
Wij, de belastingbetalers uit de Eurozone gaan die oninbare leningen afbetalen. Zeg maar de verliezen van de Italiaanse, Franse, Griekse en Spaanse banken. Afbetalen! Sinds wanneer worden belastingbetalers uit gezonde landen opgezadeld met de schulden van buitenlandse banken en geconfronteerd met een ECB-beleid dat hun spaartegoeden en pensioenen uitholt? Waarom lezen we daar niks van? Zou half Nederland hier eigenlijk niet van wakker moeten liggen? En als je dan toch niet meer slapen wil, laten we dan eens even inzoomen op de ECB.

Sinds 2012 wordt de Euro gereanimeerd door dokter Draghi, de president van de Europese Centrale bank, voormalig adviseur van Goldman Sachs. Het ene na het andere monetaire stimuleringsprogramma moet ‘de vrije markt’ redden. Vanaf maart 2015 is er een enorm opkoopprogramma van staats- en bedrijfsobligaties van start gegaan, Dit valt onder de noemer van Quantitative easing (QE). De normale marktwerking is compleet weggevaagd door de ECB zelf want zij zijn de grootste marktpartij ooit!
Elke maand koopt de centrale bank tachtig miljard euro op en spekt daarmee de winst van multinationals als Shell, Unilever, KPN, Nestlé. Tot op heden is er 1300 miljard euro aan waardepapieren opgekocht en er zal nog eens 1000 miljard worden opgekocht tijdens de resterende looptijd van het programma.

En dan hebben we het nog niet eens over de krankzinnige politieke macht die de ECB en Draghi in toenemende mate naar zich toetrekt. Onverbloemd chanteerde de ECB de Griekse premier Tsipras om het hervormingspakket te aanvaarden in ruil voor financiële steun. Uiteindelijk ging deze door de knieën. De Mission Impossible werd geaccepteerd, het schip is zinkende maar het strijkorkestje speelt nog rustig de Sirtaki. En nu is Italië aan de beurt…
De Italianen hebben het gore lef gehad om hardop te speculeren dat ze wellicht wel eens de eurozone zouden willen verlaten. En dat riep kennelijk om een luid en heldere reactie van de ECB.
Als de italianen de Euro willen verlaten dan moeten zij hun boekhoudkundige schuld die krankzinnig genoeg als target 2 schulden bekend staan effe aftikken. Een bedragje van minimaal 358 Miljard Euro. Dat is alles, dan mag men het zinkende Euroschip verlaten. De juridische basis voor dit soort sancties is nergens te vinden. Want sec is er helemaal niks geregeld of vastgelegd mbt tot het scenario dat euro landen vrijwillig de euro zouden willen verlaten. Dat biedt kennelijk ruimte voor afpersing en speculatie.

Kortom en masse worden alle belastingbetalers financieel ten gronde gericht door de banken maar dat laten de MSM liever links liggen zodat je lekker rustig kan inslapen na een avondje Van Nieuwkerk en Jinek.

Bronnen:
Bill Mitchell – billy blog; economic outlook
Beurs.NL
ECB.eu
FTM.nl

INFO

Titel: Kwaad – Nederlanders over immigranten

Auteur: Joost Niemöller

Uitgever: Van Praag, Amsterdam

Verschenen: 2017

Hoe kwamen we aan dit boek?

Gekregen van de auteur tijdens de boekpresentatie in Den Haag op 6 februari 2017.

ACHTERGROND

Joost Niemöller was in de jaren tachtig hoofdredacteur van het trendy blad ‘Vinyl’. Verder werkte hij onder andere voor Nieuwe Revu, HP/De Tijd, de Volkskrant en VARA TV Magazine. Van Niemöller zijn 7 romans uitgegeven tussen 1984 en 2010.

Niemöller zelf treedt niet graag op de voorgrond. WeAreChange.NL maakte kennis met Niemöller door zijn boek ‘MH-17 – De doofpotdeal’ (2014). Ondergetekende interviewde Niemöller over deze kwestie in 2015; Joost Niemöller; MH 17, wat klopt hier niet?

Joost Niemöller ging eerder, al in 2012, in gesprek over het thema immigratie; toen waren het de deskundigen in zijn boek ‘Het immigratietaboe, 10 wetenschappers over de feiten’ die het woord kregen. In die zin zou ‘Kwaad’ als de opvolger van dit boek kunnen worden gezien. In ‘Kwaad’ legt Niemöller op pagina 298 immers uit dat ‘de professionals’ al genoeg “voorgebakken standpunten” ten gehore hebben kunnen brengen in de mainstream media. Dit keer wilde hij een diversiteit aan Nederlanders aan het woord laten. Een boek dat in het rijtje van Niemöller pal naast deze twee boeken over immigratie zou kunnen staan is Niemöller’s ‘De verschrikkelijke Janmaat – Nederland en de Centrumpartij’ (2015)

Uitgeverij Van Praag is een uitgeverij die niet wars is van controverse. Zo bracht het de stripserie Agent Orange over Prins Bernhard uit. Andere auteurs uit de stal van deze uitgeverij betreffen o.a.: Bilderberg Gerard Aalders, PVV Fleur Agema en wijlen arabist Hans Jansen, maar ook islamleraar Abdul-Jabbar van de Ven, media-graaier Paul de Leeuw en 50+ Henk Krol.

HET BOEK

Hoofdstuk 1 is een verzameling van reacties op de moord op Pim Fortuyn in 2002. De beschreven ervaringen doen denken aan de impact van de moord op JFK. Het is een sterke binnenkomer want de politieke moord spleet Nederland in tweeën.

‘Kwaad’ is van het genre informatief/opiniërend; het behandelt de persoonlijke ervaringen in relatie tot de standpunten met immigranten van 31 individuen in Nederland. Op pagina 299 schrijft Niemöller in de Verantwoording; “Er ontstond vanzelf een selectie eigengereide persoonlijkheden die het zich niet makkelijk hebben gemaakt in het leven”. Er was geen vragenlijst, de geïnterviewden konden hun eigen verhaal vertellen (p.303). De mensen die ons worden geschetst door enkele opvallende details blijven toch redelijk anoniem. Het is echter precies genoeg om met ze mee te voelen in de human interest story kant van het boek.

‘Kwaad – Nederlanders over immigranten’ is echter een verhullende, zelfs misleidende titel. De niets vermoedende lezer denkt misschien ook te gaan vernemen over Molukkers, Grieken, Italianen, Kaapverdianen, Surinamers, Antillianen of Polen. Al worden ze wel genoemd, ook met hun specifieke problematiek, het is zeer sporadisch en dan vooral weer om het contrast aan te geven met Marokkanen en in mindere mate Turken. ‘Immigranten’ blijkt een neutrale termen te zijn waarachter de werkelijk bedoelde woorden schuil gaan; islam en Marokkanen. Niemöller stelde iedereen dezelfde openingsvraag; “Wanneer ben je geboren en waar?” Even verder schrijft hij “Het gespek was vast anders verlopen als de eerste vraag was geweest: “Wat vind je van de islam?” (p.303) Nergens uit de context blijkt echter dat hij dit cynisch bedoelt.

WILDERS

Wilders nam als eerste het boek in ontvangst van Niemöller, waarbij Niemöller zei het te overhandigen aan de “volgende minister-president van Nederland”. Wilders is de enige in de politiek die zich openlijk als anti-islam presenteert, iets dat het politiek correcte wereldje tekent. Wie anti-islam is, is veroordeelt tot Wilders. Hoofdstuk 27 handelt helemaal over Wilders en heeft als titel; ‘Wilders benoemt problemen die we echt hebben’ (p.259). Voorzichtiger is Niemöller in de ondertitel. “De geïnterviewden vinden Wilders het beste dat we hebben. Maar er is ook voorbehoud. Fortuyn was meer een intellectueel met een verhaal. Daarnaast: het is moeilijk om er ronduit voor uit te komen dat je op Wilders stemt.” De liefde van Niemöller voor Wilders lijkt zo te worden genuanceerd. In de Verantwoording lezen we: “Er moest sprake zijn van multicultureel ongenoegen. Het was overigens geen voorwaarde dat de betrokkenen op Wilders stemden. Al bleken verreweg de meesten dat wel te doen.” (p.298) Kritiek over Wilders is echter ook terug te vinden in het boek: “Wat me ook zo irriteert, is dat Wilders zo op een voetstuk wordt gezet. Who the fuck is Wilders? Wat heeft hij gedaan? Het is geen Pim Fortuyn, hoor!” (p.102) Dan is er ook nog een teleurstellende ervaring met de PVV waar een geïnterviewde zich keer op keer meldt, maar nooit een reactie krijgt. (p263/4) Niemöller lijkt zijn boek te hebben geschreven met de verkiezingen van maart 2017 op het oog. Dat ‘Kwaad’ voor de hand liggende promotie voor Wilders is wordt door Niemöller zorgvuldig gecamoufleerd met kritische kanttekeningen.

OORZAKEN?

Enkele symptomen van de multiculturele samenleving worden in het boek veelvuldig benoemd en benadrukt, maar hoe zit het met de oorzaken? Wanneer we over de oorzaken niets weten is het makkelijk de symptoom bestrijding over te laten aan hetzelfde soort mensen die de problemen veroorzaakten namelijk de politici. Dezelfde politici die ons de bankencrisis ook wilden voorstellen als een soort niet te voorkomen natuurverschijnsel zonder de echte oorzaken te willen benoemen.

Als contrast op het ‘voldongen feit’ van de immigratie naar ons land een blik terug naar de jaren ’50. Gerard de Boer toont op zijn website een aantal krantenartikelen over overbevolking met de oproep van de overheid om te emigreren. ‘Koningin Juliana wees er in 1950 in de troonrede op: “De sterke bevolkingsgroei en de beperktheid van de beschikbare grond blijven een krachtdadige bevordering der emigratie eisen”’. (bron: website Gerard de Boer)

“Door té omvangrijke en snelle, van buitenaf opgelegde veranderingen kan de Nederlandse cultuur ‘wegspoelen’. De kolossale ‘omvolking’ sinds de jaren zestig van de vorige eeuw is de kracht achter dit vernietigende proces.” (p.301). Door wie worden deze “van buitenaf opgelegde veranderingen” opgedragen? Is dat de EU? Niemöller zegt dat hiervoor geen bewijzen zijn en haalt één van de geïnterviewden aan die zegt: “Als het gaat over de islam, kom ik op het terrein waarvan je misschien zegt: dat is conspiracy thinking, maar dat moet dan maar. Vanaf 1795 is men al bezig te plannen dat erin Europa een dictatuur moet komen. Vrijmetslaars. Je noemt ze tegenwoordig ook Illuminati. Rothschild-families. Een heel schimmig geheel. Die hebben islam nodig. De gewone Europeaan is aan vrijheid gewend geraakt door de eeuwen heen. Daar kun je heel moeilijk een dictatuur mee vestigen. De islam is daar wel heel geschikt voor. En als dat langzaam maar zeker steeds meer de meerderheid wordt…” (p.226/7)

Niemöller zelf slaat dit in de wind en wil kennelijk graag dat het geheel wordt verklaard door “werkgevers die goedkopere arbeidskrachten wilden”. Dat dit ook is wat ‘links’ opgeeft als excuus deert hem wellicht niet. De mogelijkheid dat een ‘hogere macht’ invloed zou hebben lacht Niemöller weg; “totaal geen bewijs voor”, laat hij weten in een interview tijdens de boekpresentatie. Na de oliecrisis van 1973 was het kabinet Den Uyl die ook meeging in de hogere macht van de EU door de resolutie van het “European Coordinating Committee of Friendship Societies with the Arab World” in juli 1975 actief te gaan uitvoeren. Wie de tekst van de resolutie leest komt onder andere het volgende tegen: “(…) recognising the historic contribution of Arab culture to European development, emphasising the contribution which Arab culture can still give to European countries especially in the field of human values. (…) Calls on the governments of the Nine (…) to give a higher priority to the popularisation of Arab culture in Europe.” Het zijn dit soort teksten die doorsijpelden in de samenleving door het doodzwijgen dan wel demoniseren van kritiek, het subsidiëren van onderwijs in eigen taal, etc, etc.

Is Niemöller niet naïef te denken dat er geen elite is die bepaald welke kant samenlevingen op moeten gaan zonder enige interesse in wat de bevolking wil? Is hij misschien niet ook naïef in zijn hoop dat de politiek, die slechts (de problematiek veroorzaakt en) uitvoert voor de elite, de oplossing heeft voor dit vraagstuk?

BEOORDELING

Voor wie de multiculturele samenleving kent zijn de persoonlijke ervaringen geen verrassing. Dat dit soort ervaringen niet eerder is gebundeld, na decennia ervaringen, is ergens wel opmerkelijk. In het nawoord schrijft Niemöller daarover onder het kopje ‘Media’; “Het was zo uitzonderlijk om gewone Nederlanders aan het woord te laten over de gevolgen van immigratie, dat het die enkele keer dat het wel gebeurde meteen tot protest leidde.”

Het is niet te ontkennen dat het boek een bepaalde gevoels-climax herbergt. De ervaringen die de mensen delen met de lezer liegen er immers niet om; verkrachtingen, bespuwen, vernielingen, uitschelden, uithuwelijken, moord. Uiteindelijk lijkt het resultaat van het lezen van het boek de titel te zijn. Kwaad! In de laatste hoofdstukken hoopt één geïnterviewde op een bomaanslag en dan de problemen oplossen, de ruk naar rechts dus. Daartegenover staat het beeld van verhuizen naar het buitenland met de paarden naar Zweden, alsof het daar beter is. Hierin bekruipt de lezer tegen het einde een gevoel van woede, een onderbuik gevoel.

door: Marco van WeAreChange.NL

bronnen:

‘Kwaad’ van Joost Niemöller

http://uvp.nl/

https://gerard1945.wordpress.com/2015/10/02/nederland-was-te-vol/

http://nageltjes.be/wp/wp-content/uploads/2014/04/Tekst-Resolutie-van-Straatsburg-8-juni-1975.pdf